گالری شریف
من مادر پدرم بودم که به جای تمام سال‌هایی که بر سر مزارش نیامدم و برایش گل نیاوردم، اینجا ایستاده‌ام تا بپرسم: آیا هنوز اصیل‌ترین مواجهه با دنیا شخصی‌ترین مواجهه نیست؟ آیا سوگواری باقی‌مانده‌ای نیم‌سوخته از عکس‌هایی نیست که هر بار به شکل تازه‌ای ظاهر می‌شوند؟ شاید این من نبودم که هر روز میانهٔ میدانی می‌ایستاد که تکه‌تکه‌هایش را آماج بلا می‌کرد…. شاید این من نبودم که به خاطراتش چنگ می‌انداخت تا غرقه نشود… شاید این ما بودیم که برای جدال با تمام نشدن چاره‌ای جز مدام روییدن نداشتیم؛ چرا که مردگان این‌سال‌ها عاشق‌ترین زندگان بودند.
